4.

Dzień później wypuszczono ja ze szpitala.

  Stała przy oknie komendy, patrząc na wodę.

- W porządku? - zapytał, odgarniając z głowy dziewczyny kosmyk włosów. 

Drgnęła kiedy niechcąco musnął jej policzek.

- Tomek? -Zapytała zaskoczona 

- Aaa, Ty się ksciecia z bajki spodziewałas? 

Uśmiechnęła się.

- A Artur? -  Pytająco spojrzała na Jawora .

 Chłopak nie zadzwonił, nie zjawił się w szpitalu. 

-  Służbę ma - odpowiedział oschle. 

- taaa. On ostatnio ciągle ma służbę - powiedziała smutnym głosem. 

- Taka praca. Wyspana? - zapytał, zmieniając temat - bo sprawę mamy do zamknięcia. 

- najpierw kawa . 

- ej. To jest mój tekst.  To co z tą kawą? -  Zapytał widząc, że policjantka ominęła automat z kawą. 

- Ale kawa? - zawołał za nią. 

- No kawa , nie to gówno z automatu. Jedziesz?  

- Jedziesz - powiedział i poszedł za dziewczyną. 

Pobłocka zabrała go do swojej ulubionej budki z burgerami " Smaki Zośki" gdzie podawali najlepsza kawę we Wrocku. 

- Pani Zosiu, dla mnie to,co zawsze a dla tego pana najlepsza kawę.  Taka jak ostatnio. - mrugnela porozumiewawczo do kobiety - i dwa burgery. Dla mnie, wie pani jaki, a dla tego pana? Z kolteltem sojowym. 

- Smaki Zośki . Nie znałem tego miejsca . Jak Ty to znalazłaś? - powiedział, zanim odgryzł kęs soczystego burgera. 

- A to jest tajemnica Wiklinowej Zatoki - uśmiechnęła się. 

- W końcu się śmiejesz - zauważył. 

- Tomek, przepraszam za tamto przy aucie. Strasznie mi głupio - powiedziala zawstydzona. 

- Daj spokój. To normalne. My też jesteśmy ludźmi. Ja swojego pierwszego zabitego pamiętam do dziś. Najważniejsze, że się nie zawachalas. Teraz wiem, że mogę na Ciebie liczyć. 

-A wcześniej nie wiedziałeś? 

- Jesteś młoda, niedoświadczona.  Sama rozumiesz.

 

- Taaa - mruknęła - młoda,głupia i niedoświadczona. 

- Tego nie powiedziałem. Wkurzasz mnie czasem. 

- Lubie Cię wkurzać - powiedziała rozbawiona. 

Ich przekomarzanki przerwał telefon z komendy. 

- BSW? Przecież złożyliśmy wyjaśnienia - zapytał zaskoczony Jawor- Wracamy, BSW chce z Tobą rozmawiać.

- Że mną? Czego oni jeszcze chcą? 

- Co im powiedziałaś? - zapytał śledczy. 

- Prawdę. Że ścigaliśmy go , zatrzymaliśmy, wyciągnął broń i mierzył do Ciebie, strzeliłam i tyle. 

Na komendzie czekali już funkcjonariusze BSW. 

Nieprzyjemne typki. 

- Sierżant Katarzyna Pobłocka? 

- Tak. O co chodzi? Wszystko już powiedziałam. 

- My nie w tej sprawie. Proszę siadać. 

Dziewczyna usiadła zaskoczona. 

Pokój przesłuchań był ciemny, duszny i mało przyjemny. Była Policjantką a czuła się jak przestępca. 

- Zna Pani Artura Kaczmarka?  

Zamarła.

- Znam. Mieszkamy razem. To mój partner.  A o co chodzi? 

- To my zadajemy pytania - siwiejący facet,o wyglądzie goryla  był mega niesympatyczny. 

- Mogę wiedziec o co chodzi?

-  Starszy sierżant sztabowy Kaczmarek jest podejrzewany o przyjmowanie korzyści majątkowych w postaci łapówek i usług seksualnych od zatrzymanych kobiet - powiedział funkcjonariusz. 

- Co? - zapytała zszokowana. 

- Wie Pani coś na ten temat? - świdrowal ja wzrokiem. 

- Co? Nie - bakala zszokowana.

- Nosi Pani dość drogi zegarek, telefon z górnej półki, auto też niczego sobie. Chce mi Pani powiedzieć, że nie wie o łapówkach? 

- Zegarek i telefon to prezenty od Artura. Ja naprawdę nic nie wiem.  Od kiedy przeniosłam się do wydziału kryminalnego częściej się mijamy niż widzimy.  

- I nigdy nie zastanowiło Pani, że Pan Kaczmarek szasta pieniędzmi? 

- Artur zawsze miał pieniądze. Nie, nie dziwiło mnie to. 

-  Jakoś ciężko mi w to uwierzyć.  Wie Pani jak to wygląda? Doskonale Pani wiedziała w jaki sposób dorabia partner. Drogie ciuchy, kosmetyki, biżuteria. Korzystała Pani z tego. 

- No tak , korzystałam, ale nie śledzę Artura, nie wiem co robi na służbie. 

Wzrok mężczyzny świadczył o tym ,że kompletnie nie wierzy w jej zapewnienia. 

- A gdzie Pani była przez ostatnie dwie noce? 

W tej chwili do pokoju przesłuchań wszedł Kubis. 

- chyba pan się trochę rozpędził, ma pan jakieś dowody, że sierżant Pobłocka korzystała z tych akurat pieniędzy? 

- No,nie, bezpośrednio nie, ale podejrzewam że wie więcej, niż mam mówi. 

- Kaśka , mów co wiesz - rozkazał. 

- Ale ja naprawdę nic nie wiem. Artur pochodzi z majętnej rodziny, od kiedy się znamy, zawsze miał pieniądze. Więc nie wydało mi się to dziwne. 

- A gdzie pani spędziła dwie ostatnie noce. 

- Poprzednią w szpitalu a wczesniejsza w domu. Sama. 

-Ktos to może potwierdzić? 

- Taaa, kurz na komodzie - sarknela. 

- A co robił pan Artur? 

- Nie wiem , nie jestem jego matką. Służbę miał chyba. Jak wychodziłam do pracy, to jego nie było. Nie układa nam się ostatnio. 

- Dlaczego Pani kłamie?  Pani narzeczony nie wraca na noc do domu, a pani nie zadzwoniła, nie zainteresowała się? - dociekał. 

- Jest dorosły.  Macie jakieś dowody, że Artur przyjmuje łapówki? 

- Wpłynęła skarga, że podczas kontroli drogowej , w zamian za odstąpienie od ukarania, proponował zatrzymanej seks.  Co pani na to? 

- Nic. Nie było mnie przy tym. Mówiłam , że nic na ten temat nie wiem. 

- No mówiła Pani. Tylko to nadal mnie nie przekonuje.  Albo mnie pani przekona, ze nic nie wie, albo postawimy Pani zarzuty o współudział. A wtedy może się pani pożegnać z pracą w Policji. A z tego co wiem, to nieźle się Pani nagimnastykowala, żeby tu pracować. To jak? 

- Ale ja naprawdę nic nie wiem. Jak mam to panu udowodnić? 

- Pomoże nam pani i się dowie. 

- mam szpiegować swojego faceta? Żartuje Pan? 

- Pani wybór. Proszę się zastanowić. Ty jest mój numer. Jeśli się pani zdecyduje, proszę o telefon. 

Kaśka wybiegła z pokoju przesłuchań wściekła. 

 Tomek znalazł ją siedząca  na dachu komendy z  głową ukrytą między rękami. Często się tam ukrywała, jak chciała pobyc sama. Sam jej pokazał to miejsce. 

- Mała,w porządku? - kucnął przed jej głową. 

Wkurzała go,bo zadawała miliony pytań,  ale z dnia na dzień ta drobna dziewczyna, coraz bardziej wkradała się w jego łaski.  

Miała w sobie coś, co kruszyło jego fasadę obojętności.

 Mieszanka wschodzącej, jeszcze nie do końca rozbudzonej kobiecości połączonej z dziecięcą niewinnością, która epatowała.

  Coś,co kazało mu chronić ją przed światem. 

Na ulicy wyglądali jak ojciec z córką a nie jak funkcjonariusze Policji.

Podniosła głowę. 

- Nic nie jest w porządku. Oni mi kazali szpiegować Artura. Wyobrażasz sobie? Albo im pomogę, albo mnie wywala z Policji - rozpłakała się. 

Na utratę pracy nie mogła sobie pozwolić. Sprawa, ktora miała do wyjaśnienia jest zbyt ważna.  Ważniejsza niż Artur. 

- Tomek? Co ja mam zrobić? Wszystko mi się sypie.

- Nie wiem. Zbieraj się. Sprawę mamy do zamknięcia.

Ogarnęła się . Sprawy prywatne musiała odłożyć na później. 

W firmie ArtLarte dowiedzieli się, że projektantka, po wczorajszej wizycie Tomka, wzięła urlop. 

Pojechali pod adres zamieszkania kobiety. 

Była w domu. Zawieźli ja na komendę. Kasia prowadziła przesłuchanie. Jawor z Kubisem przyglądali się z zza szyby. 

- Okłamała nas Pani - powiedziała sucho Kaska. 

- z czym? Zapytała zatrzymana 

- Nie powiedziała nam Pani,że szefowa wystawiła do konkursu jako swój, naszyjnik który Pani zaprojektowała. 

- Skąd to wiecie? 

- My dużo wiemy. Powie nam pani co się stało? - policjantka przymruzyla oczy i świdrowala kobietę wzrokiem - szefowa ukradła Pani projekt. Przedstawiła jako swój i zgarnęła główna nagrodę,tak? Szantażowała ją Pani, grozila. Zabiła ja Pani? Tak? 

- Tak - odpowiedziała nagle projektantka- ale ja nie chciałam. Miała się ze mną rozliczyć za wygraną. To był mój projekt. Poklocilysmy się. 

- Chce mi Pani wmówić, że to był przypadek? Tak? A to? 

" Gdy sowa w nocy kwili ktoś umrze po chwili" 

Położyła przed zatrzymaną kartkę znalezioną przy ciele denatki i kartki z pogróżkami które otrzymywała. 

- Takie porzekadło, wg mitologii słowiańskiej,  jest przeznaczone dla osób, które się komuś naraziły. Coś ukradły. Pani jest wyznawczynią religii słowiańskiej. Zaplanowała to Pani. 

- Skubana- powiedział zaskoczony Jawor - dobra jest. 

Kobieta opuściła głowę. 

- Pani nic nie rozumie. To straszna suka była. Pomiatala ludźmi,nie szanowała. Ukradła mój projekt. Co miałam zrobić? 

- Zgłosić to na Policję na przykład? - odpowiedziała policjantka - powiem pani jak było- umówiła się pani z szefową,  ta nie chciała się z Panią rozliczyć, pani się wkurzyła i udusiła ją? Potem, dla zmylenia tropu zostawiła Pani ta kartkę. Tak? Zaplanowała to Pani. Wcześniej przygotowała sobie tą kartkę. 

Zapłakana kobieta potwierdziła ruchem głowy. 

- Tak,zabiłam ją. Zasłużyła na śmierć. 

-  Skąd wiedziałaś,że to projektantka? - zapytał Jawor. 

- Jak ja słuchałam , dostałam od Bolka to. 

Pokazała zdjęcie, które Bolek zrobił w domu zatrzymanej - Śledziła ja, przygotowała sobie tą kartkę. Nikt normalny ,takich rzeczy w torebce nie nosi.  Na naszyjniku nie było jej odcisków, ale były ślady włókien. Takie włókna Bolo znalazł w garażu w śmieciach. Ona ma bielactwo. Nosi rękawiczki imitujące opaleniznę. Te same włókna były na naszyjniku. 

- No to mamy sprawę zamkniętą. - Powiedział Tomasz - to co Mała. Piwo? 

- Innym razem. Na trening jadę. Do jutra . 

- Aaaa, bo ty egzamin masz . No fakt, zupełnie zapomniałem- Tomek uderzył się dłonią w czoło - podrzucić cię? 

Spojrzała zaskoczona

- Dobra, Jawor. Nie ściemniaj. Chcesz się pogapić poprostu. 

- Nooo. Chce się pogapić. 

- No ok. Skoro chcesz - zaśmiała się A, u nie mów do mnie Mała. 

- Jesteś mała - powiedział sam do siebie. 

Siedział na sali gimnastycznej przyglądając się z jaką łatwością ta drobna dziewczyna, jednym ruchem rozbija grube deski. 

Lekkość,z jaką wykonywała kopnięcia i uderzenia , zupełnie niewspółmierna do siły, która za tym szła zaczęła go fascynować.

 Było w niej coś, co nie dawało mu spokoju. 

 Miała jakąś tajemniczość w sobie. 

Wkurzała go niesamowicie jednocześnie budząc pragnienie poznania. 

- Jezu, marzę tylko o kąpieli i łóżku - powiedziała zmęczona - swoim. Dodała.